Wspomnienie VII

"Hear the sound of whispers my love
Hear the sound of love
I can feel your love is near
Stay with me tonight"
Cochise - Whispers

   Mijały miesiące. Puste dni, bez Zbyszka. Udało mi się wynająć pokój na stancji. To było dla mnie dobre rozwiązanie. Łatwiej było mi unikać męża.

   Boże Narodzenie spędziłam samotnie. Planem na ten rok były pierwsze, wspólne uroczystości wspólnie spędzone z Nim. Jednak los nie jest dla nas łaskawy.

   Kilka dni przed uroczystościami świątecznymi świat obiegła radosna wiadomość. Mój osobisty mąż znalazł sobie dziewczynę. Nie była to byle jaka kobieta. Długonoga brunetka była na zdjęciach zapatrzona w ukochanego. On zresztą sam radośnie wpatrywał się w nią. Nie było to jednak TO zbyszkowe spojrzenie, którym darzył mnie każdego poranka. Chociaż już sama nie rozróżniałam prawdy od kłamstwa, to miałam nadzieję, że ten prawdziwie roześmiany i czuły wzrok był tylko dla mnie.

   Sylwester. Święto to miałam zamiar przepić. Żona Igły miała jednak co do tego inne plany, dlatego też spędzałam ten wieczór z nią i paroma innymi partnerkami Resoviaków. O drugiej w nocy miałyśmy już wszystkie nieźle wypite i dziewczyny zaczęły się pakować do samochodów swoich mężczyzn, po których wykonały dziwne telefony. Oczywiście Iwona nie byłaby sobą, gdyby nie wepchnęła mnie w objęcia… Jak to określiła: „Jedynego mężczyzny, który świata poza mną nie widział”. Niestety moje świętowanie przyniosło efekty uboczne, gdyż nie jestem w stanie powiedzieć co działo się, kiedy opuściłyśmy wynajętą salkę.

   Igła zarządził imprezę bezalkoholową, ze względu na jutrzejszy trening. Krótki, bo krótki, ale trzeba było się na nim zjawić. Jeszcze nigdy nie spędziłem Sylwestra grając na konsoli przy puszkach napoi gazowanych. O drugiej, kiedy większość z nas układała się na podłodze rozbrzmiał telefon libero. Ten w swoim zwyczaju śmiał się w głos i wygłupiał przy rozmowie. Drażniło to moje uszy, ale byłem w stanie przeżyć. Uśmiechałem się jedynie, kiedy rozmawiał z żoną. No tak. Dzieci u rodziców, to starzy jawnie wyznają sobie dozgonną miłość.

-Kto jeszcze nie śpi? -podniosłem się ja i Perła. – Zbychu, weź auto i zabierz od nich swoją żonę. My weźmiemy resztę dziewczyn na dwa samochody.

   Moją żonę? Spojrzałem na niego jak na kosmitę. Skoro Lilly była z dziewczynami… Zapadła się jak kamień w wodę, a teraz znów mogę ją zobaczyć.

-Głuchy jesteś?! –libero machnął mi dłonią przed twarzą.

   Po chwili dostałem adres lokalu. Zgodnie z zaleceniami udałem się tam. Rzeczywiście tam były. Siedem kobiet i moja jedyna. Z trudem ulokowałem Ją na tylnej kanapie auta. Śmiała się głośno. Oh! Tak mi brakowało Jej chichotu. Jej roześmiane oczy przeszyły mnie na wskroś.

-Jeju! –usłyszałem z tyłu. Spoglądnąłem w lusterko. –Kto normalny nosi w torbie zdjęcie jakiejś laski? –zaśmiałem się. –Kto w ogóle wozi torbę w samochodzie.

-Lilly, nie marudź. Po pierwsze to torba na treningi, a po drugie, to dobrze pierwszy raz usłyszeć, że jesteś laską z twoich ust.

-Aaaa! A ten to kto? –znowu uśmiechała się w ten swój wyjątkowy sposób.

-Ten to ja. To zdjęcie z naszego ślubu.

   Zaraz zaczęła nawijać po hiszpańsku. Gdyby przeszła na angielski, albo włoski jakimi doskonale władała, to byłbym w stanie Ją zrozumieć. Niestety hiszpański, który równie dobrze znała był dla mnie jedną wielką niewiadomą.

   Nie wiedziałem, gdzie obecnie znajduje się miejsce zamieszkania mojej żony, dlatego też zabrałem Ją do nas. Uśmiechnąłem się, kiedy zobaczyłem, że zasnęła na siedzeniach w aucie. Miałem ogromne problemy z wyciągnięciem Jej stamtąd. Nie chciałem, żeby się obudziła. Kiedy jednak mijałem kolejne piętro wchodząc po schodach oczy Lill szeroko się otworzyły, a uśmiech jaki po raz kolejny zagościł tego dnia na Jej ustach był wstanie zwalić mnie z nóg.

   Zaniosłem Ją do sypialni i ułożyłem w naszym łóżku. Pocałowałem w czoło i chciałem pójść na kanapę. Byłem pewien, że gdyby obudziła się przy mnie, to byłaby nieźle wkurzona. Tylko, że nie na mnie, a na samą siebie, za to, że nic nie pamięta.

   Kiedy chciałem opuścić sypialnie usłyszałem jak mnie woła. Podszedłem do mnie, a wtedy Ona zaczęła ze mną rozmawiać. Kazała mi usiąść obok siebie.

-Co się stało z twoją żoną? –przekrzywiła zabawnie głowę na bok.

-Czemu coś miało się stać?

-Nikogo tutaj nie ma. Gdzie ona jest?

-To ty jesteś moją żoną. –rozbawiła mnie trochę.

-Ahaa! –pokiwała głową. –Nie tutaj mieszkam.

-Wyprowadziłaś się.

-Czemu?

-Bo jestem ostatnim idiotą i ciebie zraniłem. –odpowiedziałem zgodnie z prawdą. –A teraz już śpij. –przytuliłem się do Niej.

   Kolejny raz chciałem opuścić pomieszczenie. Wiedziałem, jak zachowuje się pijana Lilly. Wiedziałem jakie bzdury opowiada. Jakby nie zauważyła co do Niej mówiłem zaczęła swój monolog.

-Miałam kiedyś męża.    

-Wiem, śpij skarbie.

-Strasznie go kochałam.

-Proszę cię… -przerwała mi.

-Nie wiem, co się stało z twoją żoną, ale mi jest strasznie źle, że nawet jeżeli ja kocham mojego męża, to on o mnie nie walczy.  Teraz jeszcze spotyka się z jakąś cizią.

-Nie mogłabyś z nim o tym porozmawiać. –westchnąłem.

-Po co? Jemu nie zależy.

-Jestem pewien, że cię kocha.

-Mhm… -znowu przekrzywiła głowę.

-A teraz śpij. Jutro pogadamy.

-A mógłbyś mnie pocałować? –wypaliła szybko.

   Zamrugałem kilka razy. Pewnie wyglądało to idiotycznie, ale nie mogłem uwierzyć w to co usłyszałem.

-Co?

-No… Strasznie przypominasz mi Zbyszka. Pocałujesz mnie?

   Nie wiedziałem co mam zrobić. Z jednej strony pragnąłem tego. Bardzo. Z drugiej jednak, kolejny raz mogła zrobić coś przeciwko sobie, bo w istocie byłem pewien, że już nie chciała mnie widzieć. Zbliżyłem swoją twarz do Jej i delikatnie musnąłem Jej wargi.

   Na kanapę udałem się z natłokiem myśli. Moja żona. Moja żona myśli, że Jej nie kocham i spotykam się z inną. W istocie to była kompletna bzdura. Zabrałem na jedną z imprez moją kuzynkę i powstała niestworzona historia o naszej wielkiej miłości. Chciałbym, żeby się znały. Dlaczego Izka na naszym ślubie siedziała za granicą? Teraz mogłaby już być przy moim boku ta, którą kocham, a tak myśli, że Ją zdradzam. Nigdy więcej nie popełniłbym takiego błędu. Ba! Ja nigdy go nie popełniłem. Na szczęście Jarosz widział Kamilę, która wchodzi do mojego pokoju po LŚ rano. Niby pewności nie mamy, ale jak wchodziła do mnie w ubraniu, a potem była w bieliźnie samej to chyba coś znaczy. Ale Lilly o tym nie wiedziała. Wraz z moimi myślami… Zasnąłem.

    Ze snu wyrwał mnie dźwięk trzaśnięcia drzwiami. Przez chwilę nie wiedziałem co się dzieje, a kiedy zbiegałem na dół po schodach nigdzie nie mogłem już znaleźć Lill.

   Co ja robię u Zbyszka? Co tu się do cholery dzieję. Nie mogłam sobie nic przypomnieć. Spokojnie. Do niczego nie doszło. Jestem ubrana w swoje prywatne… A gdzie Jego dziewczyna?

   Zdenerwowana opuściłam Jego mieszkanie i wbiegłam piętro wyżej. Nie myliłam się. Chwilę po mnie lokum opuścił atakujący. Kiedy wrócił ja spokojnie udałam się do siebie.   

   Wróciłem do mieszkania. W tym momencie byłem jednak bogatszy o kilka nowych wiadomości. Przede wszystkim – Lilly nadal mnie kocha. Wiedziałem jeszcze jedno. Choćbym miał się zestarzeć, to nie przestanę o nią walczyć. Będę robił wszystko, aby znowu była w moich objęciach. Tak doskonała i krucha.

   Wbiegłem na halę, gdzie większość chłopaków wykonywała już indywidualną rozgrzewkę. Podszedłem do libero, który obdarzył mnie szerokim uśmiechem na powitanie.

-I jak z Lilly? –poruszył brwiami.

-Nijak.

-Nie rozmawialiście? Zbyszek, daliśmy ci taką szanse, a wy nawet…

-W nocy. W nocy tak. Ale rano zwiała trzaskając drzwiami.

-Ty, ty… Idioto! Imbecylu skoń…

-Myśli, że Iza to moja dziewczyna.

-Dziewczyna? –zamrugał z niedowierzaniem i parsknął śmiechem. –I co ty na to?

-A co miałem powiedzieć? Co by pamiętała? Powiedziała mi też, że o nią nie walczę i to ją boli. Jak znasz jej adres i mi go nie dasz, to cię zabiję! Teraz jak już jestem pewien, że mnie kocha, to nie mogę tego tak zostawić.

-Debil… -westchnął. –Nie patrz tak na mnie idioto! Trzeba było dawno pytać, a nie!

-Coś jeszcze?

-Który normalny facet zaczyna myśleć o tym co traci po trzech miesiącach?

-Przyjąłem. Chcesz mi coś jeszcze powiedzieć?

-Tak! Jeb się! Teraz to ci złamanego grosza bym nie dał, bo się jak gówniar zachowujesz!

-Krzysiek nie utrudniaj jeszcze bardziej!

-Bo co?

-Bo powiem Iwonie o tym co było na moim kawalerskim…

   Nie zdążyłem nawet dokończyć, kiedy klubowy przyjaciel podawał mi dokładny adres i tłumaczył drogę dojazdową.  

-Widzisz, jak chcesz, to potrafisz! –poklepałem kolegę po plecach.

   Weszłam do szpitala. Na korytarzu ustawiała się dość spora kolejka do endokrynologa. Kto w ogóle wymyślił gabinet chirurga obok endokrynologa?

   Usiadłam za biurko uprzedni zabierając z rejestracji karty pacjentów. Pukanie do drzwi zakłóciło chwilowy spokój. Wyjrzałam znad dokumentów na drobną blondynkę. Po chwili poczułam mocne uderzenie w głowę.

-Przez ciebie mój mąż…

   Więcej nie zarejestrowałam. Koniec. Poczułam, że to już koniec. Spełniłam wszystkie moje marzenia… Prawie wszystkie … i mogłam odejść.      

   Kwiaty, na nazwisko Bartman. Podszedłem do rejestracji. Tutaj chyba ktoś powinien coś wiedzieć.

-Dzień dobry! Mógłbym spytać gdzie znajdę Lilly Brtman? –kobieta wyjrzała na mnie znad okularów.

-Kim pan jest? Jest pan umówiony na wizytę?

-Mam tylko kwiaty dostarczyć.

-Trzecie drzwi po prawej.

   Zapukałem kilkukrotnie, ale nikt nie odpowiadał. Uchyliłem drzwi. Pani Bartman leżała na podłodze w kałuży krwi.

*

Tadadam!

Nic nie zmieniłam, gdyż jutro mnie nie będzie jednak, to wstawiam dzisiaj!

Zaraz zabieram się do komentowania Waszych!

Następny zarówno tutaj jak i na drugim będą w przyszłym tygodniu :)
PS. Skąd tyle wejść, skoro komentarze są nikłe?

Teraz skupienie i: