Wspomnienie II

"Huggin' and a kissin', dancin' and a lovin',

wearin' next to nothing

Cause it's hot as an oven"

Acid Drinkers - Love Shack

   Szturchnęłam ukochanego w ramie i usiadłam na łóżku. Mruknął tylko coś pod nosem. Skrzyżowałam nogi po turecku i kolejny raz potrząsnęłam ciałem siatkarza.

-Wstawaj! –szepnęłam. –Spóźnimy się. –uderzyłam męża w udo. –Zbyszek! Wstawaj, wstawaj wstawaj!  -nic.

   Zrezygnowana westchnęłam. Siatkarz przekręcił się z jedno, na drugi bok, tak, że teraz leżał twarzą do mnie. Postanowiłam zastosować nową technikę. Może podziała na tego śpiocha.

-Kochanie! –mruknęłam do Jego ucha. –Strasznie chce mi się seksu. –wyszeptałam.

   Atakujący szeroko otworzył jedno oko i z wielkim uśmiechem pociągnął mnie w dół, tak, że opadłam na Jego brzuch. Po chwili przekręcił się i przygniótł mnie swoim ciałem do łóżka. Zaśmiałam się głośno. Wyprostowałam ręce zmuszając Go do odsunięcia się ode mnie.

-Zaspaliśmy? –spojrzał na mnie ze zdziwieniem w oczach.

-Wiesz, gdybyś prędzej się spakował, to mielibyśmy jeszcze godzinę wolną. –z zaciekawieniem oglądałam moje paznokcie.

   Spojrzał na mnie z politowaniem i zaczął całować moje ramiona, szyję, każdy centymetr twarzy. Kolejny raz rozprostowałam ręce.

-Spakowałem się. –powiedział, widząc znak zapytania w moich paczadełkach.

   Jego dłonie powędrowały na moje plecy. Powolnie, bardzo leniwie wpił się w moje wargi. Ręce znajdowały się już pod moją koszulką, kiedy odsunął się i spojrzał prosto w moje oczy.

-Lill -westchnął -będzie już tak zawsze, prawda? -przytaknęłam i zmarszczyłam brwi. -Tak strasznie ciebie kocham. Ja.... -przetarł twarz dłońmi. -Jest tyle rozwodów. Kocham cię i nie chcę bez ciebie żyć.

-Ja ciebie też kocham. -uśmiechnął się.

-Musimy wstawać. Chcę jeszcze sprawdzić czy wszystko mamy. -skrzywiłam się, a Bartman tylko cicho się zaśmiał. -Odbijemy to sobie.

   Biegał po mieszkaniu i co chwila przypominał sobie o czymś czego jeszcze nie ma w walizce. Śmiałam się z Niego głośno, na co tylko się denerwował i co jakiś czas rzucał mi gniewne spojrzenia.

   Na lotnisko dotarliśmy dwie godziny przed odlotem. Pewnie bylibyśmy prędzej, gdyby nie guzdrząca się ja w łazience, ale co ja zrobię na to, że z worami pod oczami wyglądam okropnie?! Oczywiście siatkarz jęczał mi nad uchem jak bardzo nie lubi, kiedy mam na sobie tapetę. Od razu zaczęłam się śmiać, że tapety to on chyba nigdy nie widział.

   Lot minął spokojnie. Prosto z budynku udaliśmy się do niewielkiego domku w Tanah Lot. Z zewnątrz biały, surowy , niezbyt ładny. Miał słomkowy dach, a na zewnętrznym parapecie stał niewielki czerwony kwiatek w brązowej doniczce. Średnio przypominał już żywą roślinkę. Zaśmialiśmy się z Bartmanem. Gdy jednak zdecydowaliśmy się przekroczyć próg domku okazał się być on w mega super stanie. Genialny! Chodziliśmy od jednego,  do następnego pomieszczenia z otwartymi ustami.

-Co robimy?

   Zbyszek rzucił mi pytające spojrzenia, a zaraz potem oboje pobiegliśmy w kierunku niewielkiej kuchni.

-Myślisz, że świeże? –wskazałam na koszyk egzotycznych owoców.

-Jemy?

   Kolejny raz rzuciliśmy się – tym razem właśnie na witaminki.

-Jesteśmy walnięci! –skwitował w pewnym momencie Zbych. –Jesteśmy naprawdę walnięci!

   Po posileniu się postanowiliśmy nawiedzić plaże. Piasek w przepięknym odcieniu przelatywał przez palce naszych stóp. Był gorący. Woda była tak przejrzysta, że pewnie na środku oceanu można zobaczyć jego dno. Dziwne było to, że byliśmy na miejscu tylko my i jakaś starsza para. Od razu pognaliśmy do wody. Była ona ciepła co najmniej jak piasek. 

   Nagle niebo zalało się ciemnymi chmurami. Oczywiście olaliśmy to i korzystaliśmy dalej z uroków gorącej wody. Oczywiście lunął deszcz!

   Zdyszani wpadliśmy do domku śmiejąc się z naszego zachowania i pisków na widok ulewy. Od razu zrzuciliśmy z siebie mokre ubrania.

-Co czułaś, kiedy pierwszy raz mnie zobaczyłaś? –wypalił ubierając suche spodnie.

   Pamiętam dokładnie tamtą sytuację. Maj. Kilka lat temu. Bardziej banalnego spotkania nie mógł by nikt sobie wyobrazić. Wpadliśmy na siebie w Warszawie. Mieliśmy mały problem z dogadywaniem się, z powodu mojego, średniej jakości polskiego. Zbyszek koniecznie chciał mnie przeprosić za „potrącenie”. Oczywiście prosiłam, żeby dał sobie z tym spokój, ale nie chciał dać za wygraną. W końcu uległam i po uprzednim odprowadzeniu mnie przez Niego do domu, umówiliśmy się na następne spotkanie.

-Chyba nic. –uśmiechnęłam się do Niego przepraszająco.

 -A mi od razu wpadłaś w oko! –uśmiechnął się i objął mnie ramieniem. –Wyobraź sobie, że stoisz na samym szczycie, wysoko nad ziemią. Jak wrażenia?

-Niedobrze mi. –powiedziałam rozbawiona.

-Psujesz wizje! Widoki? Jakie widoki?

-No chyba mega! –zaśmiałam się.

-Noo! Ja tak właśnie miałem, jak ciebie zobaczyłem. –pocałował mnie w skroń. –A nawet jeszcze lepiej. Moja najwspanialsza, najukochańsza. Oh! Kocham cię kochanie, wiesz?

-Ja ciebie też.

   I w ten oto sposób pozbyliśmy się zalegających na nas ubrań, aby kolejny raz unieść się w akcie miłości.

   Czułość siatkarza była dla mnie czymś niesamowicie rzadko spotykanym. Każdy gest, uśmiech, dotyk dedykowany tylko dla nas. Idealnie pasował do siebie każdy ruch. Dopełnialiśmy się, byliśmy jednością.

   Następny dzień. Pogoda niestety nie dopisała. Nam jednak to nie przeszkadzało. Codziennie dowiadywaliśmy się o sobie coraz to nowych rzeczy. Odkrywaliśmy się nawzajem. Wiedzieliśmy, że nasze małżeństwo właśnie takie będzie, że w pewnym sensie nigdy nie będziemy wiedzieli o sobie wszystkiego. Jeszcze przed rozpoczęciem związku umieliśmy siebie zaskoczyć. Może właśnie dlatego wciąż tak bardzo nas do siebie ciągnęło? Może dlatego, że oboje byliśmy zagadkami? 

*

Elo Kochani!

Strasznie się cieszę, że Was mam. Tym bardziej, kiedy wszystko się jebie :/

U kogoś w komentarzu zostawiłam, że strasznie się cieszę na weekend w domu, ale wiecie... No bywa :(

Mam do Was prośbę - komentujcie!

Jeśli chodzi o długości rozdziałów - to zależy od tego, jak Lilly ze mną współpracuje ;)]

Oczywiście jako że są to wspomnienia, to one mają być różnej długości i (że tak to ujmę) "co jakiś czas"

Inaczej będzie kiedy zacznie się coś w stylu "jak jest dzisiaj"

Jeszcze jedna prośba! Gdyby był ktoś, kto jest gotowy dla mnie zrobić filmik o opowiadaniu to bardzo proszę! Bardzo mi zależy, aby był on w pełni moim pomysłem, a niestety tyle co przeczytałam "oferty" blogów zwiastunowych jest to w pewnym sensie ograniczone. Po prostu chciałabym nawiązać z osobą, która by takowy wykonywała kontakt, aby konsultować się w jego sprawie. Właśnie to jest ta różnica, pomiędzy filmikami "na zamówienie", a omówionymi między wykonawcą, a autorem opowiadania. 

W pełni wyczerpałam komentarz autorski :D

Polecacie jakieś piosenki, na melancholijny nastrój?

Pozdrawiam! Miłego tygodnia!