Wspomnienie I

"Because all I have is everything

I'm giving to you

And all I've got is you

It's nothing but the truth

All I've got is you"

Lucy Rose - All I've Got

-Zbyszeeek!  

-Tak, kochanie? –wyszczerzył się.

   Tupnęłam nogą i zaczęłam biegać po mieszkaniu. Znalezienie jakiejkolwiek rzeczy zajęło mi mnóstwo czasu. Usłyszałam dzwonek do drzwi. Mało brakowało, a potknęłabym się na schodach. Kipiąca ze złości otworzyłam.

-Mama! –wpadłam w ramiona rodzicielki.

-Co? – wytrzeszczyła oczy. – Ty jeszcze w piżamie?!

   Z moich oczu pociekły łzy. Ze zdenerwowania zaciskałam pięści i przygryzłam wargę. Przestałam dopiero kiedy poczułam w ustach charakterystyczny, metaliczny smak krwi.

-Już! Szykuj się! –rozkazała rodzicielka.

   Pobiegłam szybko w stronę sypialni, a tam atakujący leżał sobie spokojnie, opierając dłonie pod głową. Na chwilkę przystanęłam w progu i stałam z otwartą buzią, na co Jego uśmiech znacznie się poszerzył. Sama jednak, jeszcze bardziej zdenerwowana, zebrałam kilka z szafy i wyszłam do łazienki, w której stała już mama.

-Teraz jeszcze to –wsunęła na mój nadgarstek bransoletkę z prześlicznym oczkiem. – Coś błękitnego, starego i pożyczonego w jednym. I kolczyki! Kupiłam wczoraj! –krzyknęła podekscytowana. Na uszy założyła mi perełki. –Ślicznie! –klasnęła w dłonie.

   Po chwili wyjęła pokrowiec, a po otwarciu jego zamka skrzywiłam się niemiłosiernie. Widziałam ją tylko w sklepie, a potem u krawcowej przy wprowadzaniu poprawek. Wisiała od dwóch miesięcy u moich rodziców. Chciałam już zakładać, ale oczywiście dostałam po rękach, gdy tylko się za to zabrałam.

-A fryzura, makijaż? – stwierdziła przyszła teściowa, na co moja rodzicielka jej zawtórowała. –Już, siadaj!

   W łazience niewiadomo kiedy znalazły się dwie kobiety, które wpadły do mieszkania razem z mamą Bartmana. Włosy zostały mi upięte w luźnego koka, a makijaż był naprawdę subtelny, ale zakrywający wszystkie mankamenty na mojej twarzy.

-Co teraz? –spytałam kiedy pomieszczenie opustoszało. Znaczy - prawie.

-Sukienka i do kościoła!

-Serio? –jęknęłam.

-Tak! Osobno! Zbyszka już zabrał ojciec do ich domu.

   Zdziwiłam się, no ale okay. Jak oni go wyciągnęli? W bokserkach i podkoszulku?  Mniejsza. Koło mnie latały nasze matki. Panikowały co najmniej tak samo jak ja. Moje ręce odmówiły współpracy z wewnętrznym spokojem i zaczęły mocno drżeć.

-Nie pójdę tam! –syknęłam i po policzku spłynęła mi łza. –Nie nadaję się! Nie dość, że tragicznie wyglądam to… Uh! –ukryłam twarz w dłoniach. –Zbyszek zasługuje na kogoś lepszego. Ja nie mogę jemu ni..

-Weź się lepiej zamknij! –przewróciła oczami Bartmanowa.

-Zbieramy się! –krzyknęła moja mama.

   Posłusznie stawiałam nogę za nogą, ale z moich oczu ciekły łzy. Teraz już chyba wzruszenia. Przed świątynią stał mój tata. Mężczyzna, po którym mam taką, a nie inną karnację. Goście przesuwali się w przedsionku, uśmiechali się do nas, a potem zajmowali miejsca w głównej nawie. Po chwili rozbrzmiał Marsz Mendelsona. Wzięłam trzy głębokie oddechy i razem z Philipem szliśmy w stronę ołtarza. Nie byłam w stanie tam spojrzeć. Kiedy raz moje i Jego oczy skrzyżowały się, znowu się wzruszyłam.

-Take care of my daughter! –szepnął tata podając moją dłoń Zbyszkowi.

   W tym momencie spojrzałam na wybranka. Widać było, że jest tak samo wzruszony jak ja, chociaż mocno zaciskał policzki i udawał, że jest twardy. No kurcze! To mi wcale nie pomagało. Wolałabym chyba, żeby jakieś więcej uczucia pokazał.

   Przeszliśmy do sedna sprawy.

-Ja, Zbigniew biorę Ciebie Lilly za żonę  i ślubuję Ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz to że Cię nie opuszczę aż do śmierci. Tak mi dopomóż Panie Boże Wszechmogący w Trójcy Jedyny i Wszyscy Święci. –po Jego policzku stoczyła się pojedyncza łza.

-Ja, Lilly biorę Ciebie Zbigniewie –rozkleiłam się kompletnie. -za męża  i ślubuję Ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz to że Cię nie opuszczę aż do śmierci. Tak mi dopomóż Panie Boże Wszechmogący w Trójcy Jedyny i Wszyscy Święci.

   Spojrzałam w kierunku mojej mamy. Siedziała uśmiechnięta i jeszcze pokazała mi kciuki. Dzięki temu na moment się rozluźniłam.

-Lilly, przyjmij tę obrączkę jako znak mojej miłości i wierności, w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego.

-Zbigniewie, -przy Jego imieniu jeszcze bardziej się wzruszałam. - przyjmij tę obrączkę jako znak mojej miłości i wierności, w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego.

-Ogłaszam was małżeństwem. –odetchnęłam. –Możesz pocałować pannę młodą.

   Zbyszek wyszczerzył się i opadające delikatnie na moją twarz kosmyki włosów odgarnął za uszy. Po chwili objął moją twarz dłońmi i czule wpił się w moje usta. Pocałunek ten był zupełnie inny niż wszystkie poprzednie. Poznawaliśmy, jakby na nowo, strukturę naszych warg. Po chwili spojrzeliśmy na wnętrze kościoła, które było już opustoszałe, a w ławkach znajdowali się tylko nasi rodzice. Spojrzeliśmy na siebie i zaśmialiśmy się. Rodzice wyskoczyli z miejsc i podbiegli do nas i mocno nas ścisnęli.

-Lilly Bartman. –powiedział Philip, zaciekawiony oglądając sufit. Nazwisko z typowym akcentem zabrzmiało zabawnie.

-Pięknie brzmi. –szepnął mi na ucho siatkarz.

   Przed kościołem zostaliśmy zbombardowani przez miedziane monety. Zgodnie z tradycją szybko je pozbieraliśmy.

-Gorzko, gorzko!

-Chodź tutaj pani Bartman! –podał mi dłoń i przyciągnął do siebie.

   Drogę na sale pokonywaliśmy z uśmiechami na twarzach, zachowując przy tym ciszę. Chociaż co chwila wybuchaliśmy śmiechem, kiedy oboje łapaliśmy się na ukradkowych spojrzeniach.  

-Oho! Wolę nie wiedzieć. –atakujący wskazał palcem za szybę auta.

-Zbyszek?! –spojrzałam na Niego z przerażeniem, na co On tylko wzruszył ramionami.

   Po chwili wóz zatrzymał się. Ukochany na siłę mnie z niego wyciągnął, śmiejąc się przy tym głośno. Kilku mężczyzn w kominiarkach mających na sobie reprezentacyjne koszulki.

-Proszę was… -jęknął Bartman.

-No co? –Jarosz zdjął nakrycie głowy, a może raczej twarzy. –Specjalna eskorta!

   Walnęłam sobie w czoło, na co wszyscy zaczęli chichotać. Poczułam to samo z ciała, w które byłam wtulona. Zibi próbował opanować się przed wybuchnięciem gromkim śmiechem. Spojrzałam na Niego z pode łba i humor automatycznie mi się poprawił.

-Ale nie myślcie, że eskorta to taka za darmo jest! O nie! –krzyknął któryś.

-No panowie! –zaczął Zbych. –Dajcie nam żyć.

-Skrzynka wódki! –nowy głos.

-Dwie butelki? –zmrużył oczy mój mąż.

-Chyba na głowę! –Jarosz.

-Na głowę, to ty powinieneś się leczyć!

-Cztery? –jęknęłam.

-Widzisz jaką masz mądrą żonę?! Cztery na głowę!

-Stop! Stop! Stop! –uciszył towarzystwo Nowakowski. –Skrzynka, albo ją kradniemy. –wskazał palcem na mnie.

   Atakujący bez wahania poszedł do bagażnika i wyciągnął z niej trunek. Uśmiechnęłam się, a potem pieszo pokonaliśmy ostatnie metry w kierunku sali. Oczywiście pod nadzorem siatkarzy.

   Zaczęło się! Stosy prezentów, masa kwitów, miliony kopert z życzeniami. Kolejka z każdą minutą wydawała mi się być dłuższa, a wszystkie wypowiadane słowa kwitowaliśmy krótkim „Dziękujemy!”. Po blisko godzinie uwolniliśmy się od winszujących nam małżeństwa.

   Pierwszy taniec – część, której bałam się zdecydowanie najbardziej.

-Hej, spokojnie! –pocałował mnie w czoło, widząc moją minę.

   Ścisnęłam mocniej Jego dłoń. Oczywiście nie byłoby tego strachu, gdyby mój –jeszcze wtedy – narzeczony, nie wymyślił sobie, że muzyka ma być dla mnie niespodzianką i ćwiczyliśmy na sucho. W pewnym momencie siatkarz przybliżył swoją twarz, do mojego ucha.

-Little things I should have said and done, I just never took the time, You were always on my mind… - wyszeptał słowa utworu.

-Zbyszek.. –spojrzałam na Niego z politowaniem.

   Chciałam powiedzieć, że wiem, że mnie kocha, ale zaczął się utwór i nie mogłam dokończyć wypowiedzi.

-Kocham cię. –wyszeptał w moje włosy.

-Ja ciebie bardziej!

   Przywarłam czołem do Jego torsu i dalej płynęłam w rytm utworu „Always On My Mind”. Po zakończeniu wokół nas rozległy się gromkie brawa.

   Zabawa była przednia! Nie wiele czasu spędziłam przy stole. Właściwie były to momenty, w których wszyscy jedli. Około jedenastej większość towarzystwa była już nieźle wprawiona!

-Zapraszam parę młodą! –rzekł wodzirej. –Pani usiądzie. Wyjaśnię pokrótce zasady. Wszystkie panny formują koło i poruszają się. Kiedy muzyka się zatrzyma pani młoda rzuca welonem. –uśmiechnął się do nas. –Pan młody natomiast, zakrywa oczy małżonce, aby nie oszukiwała!

   Biały materiał wylądował w ręku Moniki – dziewczyny Kubiaka. Ta odważnie wbiegła na scenę, zabierając jeden z mikrofonów.

-Michał! Jak nie złapiesz, to koniec z nami! –powiedziała ze śmiertelnie poważną miną.

   Siatkarz ofiarnie rzucił się na muszkę, zabierając ją sprzed twarzy mojego kuzyna.

-Czyli kiedy wesele? –uśmiechnęliśmy się z Bartmanem, patrząc na wytypowaną parę młodą.

-Jutro! –zaśmiała się Monika, a Michał spojrzał na nią przerażony.

-A co mi tam! –machnął po długim czasie ręką.

   Potem zaczęły się zabawy.

-Zbyszek? –zaczęłam kreślić na Jego brzuchu różne wzorki. –Chce mi się…

-Wiem. Mi też. –uśmiechnął się łobuzersko.

-Spać mi się chce! –klepnęłam Go w kolano.

-Spać? –prowokacyjnie uniósł brew i puścił mi oczko.

   Nie mogło to umknąć mojej uwadze. Spuściłam wzrok, speszona i pewnie zarumieniona.

-Mhm.

-Uciekamy? –spytał kładąc dłoń na moich plecach.

   Po całym ciele przeszedł mnie dreszcz. Kiwnęłam twierdząco głową. Atakujący pociągnął mnie za rękę do góry i tańcząco przeszedł przez parkiet. Potem wpakował do auta i sam usiadł za kierownicą.

-Kochanie… -zbliżył się do mnie trzymając dłoń na moim ramieniu. –Tak się cieszę, że jesteśmy razem!

-Kocham cię, wiesz? –tak, tak. Pytanie retoryczne.

   W odpowiedzi dostałam namiętnego całusa. Mało brakowało, żebyśmy tam nie wyskoczyli z ubrań, jednak po chwili opanowaliśmy się i jechaliśmy do domu.

-Lilly, teraz najlepsza część dnia! –otworzył przede mną drzwi.

-Będę niesiona! –krzyknęłam podekscytowana. –Jej! Rzeczywiście najlepsza!

-Nie o to mi chodziło! –zaśmiał się. –Ale to też!

   Po chwili wisiałam już na niemałej wysokości. W ramionach Bartmana czułam się bezpieczna. Do czasu. Kiedy tylko pojawiliśmy się w środku zauważyłam w Jego oczach pożądanie, godne siły lwa! Szybko zaczął się do mnie zbliżać po zdjęciu kilku części Jego garderoby. I tak oczywiście jest, jak chce mi się spać!

*

Komentarz od autorki :D

Ma się coś takiego pojawiać? Zaskoczyliście mnie... Pozytywnie oczyciście!Dodałam już zakładkę informowani! Wiecie co, jest mi ogromnie miło! Oczywiście zapraszam do komentowania i pytań na asku!

Życie nabiera kolorów, kiedy jesteście! :*****

Pierwsza część, to wspomnienia. Co będzie dalej - wyjdzie w praniu!

Jak się podoba? Mam pisać dalej, czy jednak dać sobie spokój?

Pozdrawiam!

Zulka :*