PROLOG

   Błyszczące płatki śniegowego puchu opadały powoli na ziemię. Na mojej twarzy pojawił się jeszcze większy uśmiech. Całe ciało drżało pod wpływem srogiej zimy. Duże, męskie dłonie objęły mnie w pasie, wprawiając przy tym w rozbawienie.
-O czym myślisz? -spytał czule całując w skroń.
-Pięknie tutaj, prawda?
   Zamarznięty staw, kilka posrebrzonych drzewek, opadający ze świerków puch i ukryta altanka. Widok rozczuliłby chyba największego drania. Zbyszek spojrzał w odległym punkcie. Zaciekawiona pogładziłam Jego policzek wierzchem dłoni.
-A Ty? -zamyślił się.
-Idealne miejsce na oświadczyny... -uśmiech Go nie opuszczał. -Lilly, czy zechcesz być ze mną w momentach radości, kiedy uśmiech nie będzie schodził z naszych twarzy... -zaczęłam płakać, Jego głos drżał, ręce się trzęsły i kolano, na którym przyklęknął poruszało się szybko w lewo i prawo. -I wtedy, kiedy przygniotą nas trudy życia... -niepewnie wypowiadał patrząc w moje pełne łez oczy. -Czy chcesz spędzić ze mną młodość i trwać w starości aż do śmierci?
   Nie miałam momentu zawahania. Nigdy nie zwątpiłam w naszą miłość. Padłam przed ukochanym na kolana i dopiero kiedy klęczeliśmy już twarzą w twarz wyszeptałam krótkie słowo, które tak bardzo pragnął usłyszeć.